Wegwedstrijd 2012 is afgelopen

Na een mooi wielerseizoen, waarin de kanonnen van vorig jaar zwaar (tegen-)vielen, de picogrammen-clenbuterol-etende Alberto Contador weer mag koersen, er reeds eerder vergeven overwinningen in grote rondes worden geherdistribueerd en er dus nieuwe podia ontstaan van oude wedstrijden, waarin grootschalige onderzoeken naar the Boss worden gedaan, waarbij oude dopingzondaars hun hachje proberen te redden, waarin de wielerwereld kortom weer eens negatief in de media kwam (what else is new?) hebben wij bij effesport ons vooral bezig gehouden met mooie koersen, zware etappes - kortom datgene waar het bij fietsen om gaat.

Tot het einde van het seizoen met de ronde van Peking en Parijs-Tours was het bovenaan het klassement van Wegwedstrijd erg spannend. Uiteindelijk ging Jan Peter Bultman de winnaar van 2005 ervandoor met de overwinning, andere vermaarde top-10 mannen achter zich latend.

Hieronder het verhaal van Jan Peter:

Wegwedstrijd 2012

Mijn taktiek voor dit jaar was een beetje anders dan vorige jaren: minder korte termijn, maar nog meer plannen voor de lange termijn. Voor het seizoen heb ik de periodes bepaald waarin de grote scores gehaald kunnen worden, hiervoor moet je soms een spelweek waarin maar 1 (kleinere) koers wordt gereden negeren en accepteren dat je dan niemand in de strijd hebt. Dit laatste kwam mij in de laatste week bijna duur te staan, maar daarover later meer.

Zo lagen de zwaartepunten dit jaar op week 1-3 met Parijs-Nice, Tirreno en de eerste voorjaarsklassiekers, week 7/8 het drieluik, week 10 met de Giro, week 18 met de Tour, week 25 met de Vuelta en week 29 met het WK.

Het seizoen begon goed met een 14e plaats in het klassement, dankzij Wiggins en Nibali de winnaars van de eerste meerdaagse koersen van het jaar. Hierna de focus op het voorjaar door Tom Boonen en Peter Sagan er bij te zetten.

Met het oog op de Giro had ik inmiddels Joaquin Rodriguez gecontracteerd, mooi op tijd voor de Ronde van het Baskenland (2e) en het drieluik (1 keer 1e). Inmiddels vond ik mijzelf terug op de derde plaats in het klassement.

Nibali hing nog steeds rond in mijn team, omdat hij nog geen duidelijkheid had gegeven omtrent wel of niet starten in de Giro, en hij sprokkelde nog wat punten in Romandie.

Richting de Giro met J-Rod, Kreuziger, Basso en Scarponi. De concurrentie was sterk met de verrassende winnaar Hesjedal en daarnaast nog Cunego die beide bij mij ontbraken, en ik zakte een naar plaats 6.

Hierna op naar de Tour met allereerst natuurlijk Wiggins, die onderweg kon scoren in de Dauphine, aangevuld met Vandenbroeck, nog altijd Nibali, en Menchov. Evans was budgettechnisch (gelukkig) niet mogelijk, en de laatste wissel voor de Tour was het eerst keerpunt tijdens wegwedstrijd. Een gokje, Mollema eruit en Froome er in. Dit pakte uitstekend uit, de Top 4 van de Tour zat in mijn ploeg en ik steeg van 10 naar 4. Met het hierop volgende succes van Wiggins en Froome op de Olympische Spelen kon ik qua punten iets dichterbij de toenmalige nummer 1 Drad kruipen.

Richting de Vuelta met Contador, die had aangekondigd als opwarmer de EnecoTour te gaan rijden, dus waarom niet meteen na de Tour erin gezet? Lars Boom zette de Eneco Tour naar zijn hand en scoorde voor mij de psychologisch belangrijkste punten van het seizoen. Na de succesvolle EnecoTour met Boom en Contador stond ik eerste, en de mogelijkheid dit spel voor de tweede maal te winnen werd serieus.

In de Vuelta hadden de meeste concurrenten vergelijkbare teams met de hele top 4 Contador, Valverde, Froome en Rodriquez. Grote verschillen werden hier niet gemaakt. Hierna in opbouw naar het WK Plouay negeren, en voor Canada en het WK Simon Gerrans er in. Dit pakte opnieuw goed uit met een 1e en een 3e plaats aan de overkant van de grote plas. Voor het WK heb ik me verder toch maar gericht op de tijdrit, omdat dit makkelijker te voorspellen leek, Tony Martin als zekerheidje er in, en als laatste wissel Kessiakoff. De grootste concurrent was op dit moment IKE die voor de young americans Phinney-van Garderen had gekozen. Dit zorgde voor een razendspannende middag waarbij van Garderen (4e) en Kessiakoff (5e) uiteindelijk op 1 seconde van elkaar finishten. Weer 10 punten van mijn voorsprong af in het voordeel van IKE. Lars Boom liet het gelukkig niet lopen en sprintte op zondag in een groepje naar de 5e plaats, zodoende kon ik weer uitlopen tot 38 punten met nog maar 3 wedstrijden te gaan. Voor Lombardije een verkeerde keus gemaakt met Gilbert, maar ik was gelukkig niet de enige. Intussen was er nog maar weinig bekend over de startlijst van Peking, zodoende bleek uiteindelijk Martin van Dam mijn grootste concurrent, hoewel hij na het WK nog op 130 punten achterstand had gestaan. Met Degenkolb schudde ik IKE af, maar Martin\'s mannen Boasson Hagen, D. Martin en Hesjedal deden het voortreffelijk in Peking. Ik had daar niemand meer in de strijd, en de slotetappe in Peking bracht uiteindelijk pas de beslissing. Hesjedal was op weg naar een top 10 klassering om zodoende Martin die laatste punten ook nog te bezorgen. Gelukkig werd hij gegrepen en kon zodoende net niet genoeg stijgen in het klassement. Uiteindelijk hield ik 8 punten over, genoeg voor een tweede overwinning in Wedwedstrijd na 2005.

Het einde van een bewogen wielerjaar, met voor mij persoonlijk als hoogtepunten de weken van de Tour en de Olympische spelen, toen ik op vakantie in Engeland verbleef en van dichtbij de gekte rond Wiggo, Froome en Cav kon meemaken.

Alwin bedankt voor de organisatie van dit schitterende spel, volgend jaar ben ik terug om te proberen de eerste te worden die het voor de 3e maal wint. Tot slot wil ik IKE en Martin feliciteren met het behalen van het podium, en respect want 2 teams in de Top 5 (IKE) of 6 teams in de top 50 (Martin) zijn geen misselijke prestaties. Toch wil ik jullie uitdagen om het ook eens met slechts 1 team te proberen. Dus geen risicospreiding maar het hele seizoen alles of niets.

groeten,

Jan Peter Bultman